บทความโดย อันอัน วรวรรณ จุลละโพธิ
นารีเมดิเทชั่น เริ่มจากการหายใจจากความเปราะบางในท้องน้อย ความอวลๆ มวลๆ ของพลังงานที่ไม่สามารถโฟกัสให้ชัดได้ในตอนแรก เหมือนกลุ่มเมฆหมอกหรือเมฆฝนที่กำลังเคลื่อนตัว หรือราวกับเป็นไอร้อนที่ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ จนความกดอากาศไม่สามารถทัดทานได้ จนก่อกำเนิดสายฝน จากกระบวนการการหายใจลงสู่ท้องน้อย ครั้งแล้วครั้งเล่า โดยที่เราเหมือนจะลืมไปแล้วว่า เราหายใจทางจมูก ความรู้สึกที่เราตามไปนั้นมีเส้นด้ายที่มองไม่เห็นที่เป็นสายโยงให้เราไปต่อทีละน้อย จนเราเองก็ไม่แน่ใจว่า เราหายเข้าไปในท้องน้อย หรือเปล่านะ และจากเส้นทางที่เริ่มในท้องน้อย มันเดินทางไปสู่ความรู้สึก ณ หัวใจได้อย่างไรกันนะ
เส้นด้ายที่มองไม่เห็นเส้นนั้น หรือ อาจจะมีหลายเส้น ทักถอผ่านจากท้องน้อย เข้ามาสู่ดินแดนของหัวใจ ดินแดนที่เค้าว่ากันว่า ไม่มีใครอยากเข้าไปแตะ ถ้าเธอเป็นคนเก่ง ถ้าเธอฉลาด ถ้าเธออยากเป็นผู้ชนะ เธออาจจะไม่เคยเข้าสู่ดินแดนของหัวใจมาก่อน ดินแดนแห่งความอ่อนนุ่ม ดินแดนแห่งการสยบยอม ดินแดนที่มีเลือดเนื้อ มีเสียงเต้นช้าเร็วต่างกันในแต่ละช่วง มีความเจ็บปวด ความหดเกร็ง มีความผ่อนคลาย มีความขยายออก มีศักยภาพในการรับรู้ความรู้สึกมากมายที่เราซ่อนเอาไว้ในแดนลึกลับแห่งร่างกายนั้น เราเคยได้ยินเสียงของหัวใจมั้ย เราเคยสัมผัสถึงเส้นด้ายจางๆ เลือนรางที่อยู่ในร่างกายของเรามั้ย เส้นด้ายที่โยงใยจากท้องน้อยมาสู่หัวใจ เธอเคยดำรงอยู่ในความอบอวล มวลๆ นั้นหรือไม่ หรือเธอเคยแต่ใช้เสียงในหัวบงการและกดข่มความรู้สึกเหล่านั้นลงไปให้ฝังรากลึกอยู่เป็นความลับของจักรวาลในร่างกายที่เธอไม่เคยปล่อยให้มันผุดออกมาในชีวิตอันชาญฉลาดของเธอ
“เมื่อเราค้นพบธรรมชาติที่แท้จริงของหัวใจ เราตระหนักได้ว่าหัวใจเป็นเหมือนกระเป๋าเดินทางที่แบกความรู้สึกมากมายเอาไว้ หัวใจไม่ได้เป็นสิ่งที่แข็งกระด้าง แต่มีความพร้อมที่จะรู้สึกและรับรู้ เราสามารถสัมผัสได้ว่ามีอะไรดึงรั้งหัวใจเราไว้ เกราะกำบัง สิ่งปกป้องทั้งหลาย เราก็แค่ปลดปล่อยมัน ปลดปล่อยเพื่อที่หัวใจจะได้มีศักยภาพอันไร้ขอบเขต” – Reginald Ray 2011
ในวาระของหัวใจที่ไม่โรแมนติก เธอเคยได้ยินได้ฟังมันมั้ย ในช่วงเวลาที่เธอไม่ไหวและไม่อยากไปต่อ เธอเหนื่อยล้ามากเหลือเกิน เธอทะเลาะกับทุกคน ต่อต้านทุกสิ่งที่เธอไม่เชื่อ เธอเคยมีมุมมองของการยอมรับบ้างมั้ย มุมมองของความจนมุม ความไปต่อไม่ได้ ความได้ทำทุกอย่างแล้วแต่มันไม่สำเร็จ สัญญาณเหล่านั้น อาจจะเป็นช่วงเวลาที่เธอกลับมามองและเฝ้าดูวาระของหัวใจ ที่ไม่ได้เกิดจากความฟุ้งฝันล่องลอย แต่เป็นเสียงดิบเดิมที่เกิดขึ้นจริงในหัวใจของเธอ ความอ่อนนุ่ม อ่อนล้า หดเข้า คลายออก ใจหาย ใจแป้ว หวิวๆ โหวงไหวในหัวใจ เธอสยบยอมให้กับเสียงเหล่านั้นหรือไม่ หรือเธอมัวแต่ต้านอะไรกันอยู่กันแน่นะ
ในนารีเมดิเทชั่น เรามีโอกาสได้ให้เวลาฟังเสียงร่างกาย เสียงท้องน้อย เสียงหัวใจ ความสั่นสะเทือนในกระดูกสันหลัง อวัยวะดิบเดิมต่างๆ ในร่างกายของเรา การดำรงอยู่เช่นนี้อาจดูเหมือนเราไม่ได้ทำอะไรเลย แต่มันก็อาจจะเป็นครั้งแรกที่เราได้อยู่ในร่างกายของเราอย่างแท้จริง ร่างกายที่เต็มไปด้วยศักยภาพนี้ เราอาจสัมผัสถึงความเจ็บปวดมากมายซ่อนอยู่ในอณูกล้ามเนื้อ มีความรู้สึกจางๆ บางๆ ที่ซ่อนอยู่ในทุกซอกหลืบของหัวใจ ความมั่นคงที่คงอยู่ในกระดูกสันหลัง เป็นช่วงเวลาที่เราให้กับร่างกายของเราจริงๆ ให้ร่างกายเราได้พักผ่อนจริงในทุกๆ ส่วน ในทุกอณูของความรู้สึก ไม่ว่าข้อความนั้นคืออะไร เราให้โอกาสเค้าได้เผยออกมา จะช้าหรือเร็ว เรารอได้ เราไม่รีบไปไหน เราขอดำรงอยู่ตรงนั้นกับทุกส่วนเสี้ยวของเรา นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เราได้มีโอกาสสัมผัสตัวเองจริงๆ เป็นตัวเองที่เปล่าเปลือย ไร้คำอธิบายใดใด
ตัวของเราที่เชื่อมต่อกับความว่างในจักรวาลอันลึกลับ ที่เรากลับเข้าไปคอนเน็คได้เสมอในร่างกายของเราเอง
การเชื่อมต่อกับศักยภาพของหัวใจอันไร้ขอบเขตก่อให้เกิดความมั่นคงในจิตใจทีละน้อย จากการสัมผัสถึงความเปราะบาง ความไม่แน่นอนในชีวิตที่เกิดขึ้นตลอดเวลา เพื่อนของเราที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนอาจจะกลายเป็นศัตรู และคนที่เคยเป็นศัตรูอาจกลับกลายเป็นเพื่อน การบ่มเพาะศักยภาพของหัวใจอันอ่อนนุ่ม แตกสลายได้ และสามารถรับรู้ความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้และปลดปล่อยให้เป็นอิสระ ทำให้เราเข้าถึงศักยภาพของการปล่อยวางที่เกิดขึ้นเอง ซึ่งมาพร้อมกับศักยภาพของหัวใจอันไร้ขอบเขต เมื่อเราพบเจอเหตุการณ์ทุกข์ร้อนในชีวิต เราสามารถดำรงอยู่ในธรรมชาติของหัวใจและสัมผัสกับความจางคลาย-การเปิดออกทีละน้อยของหัวใจดวงนี้ของเรา
ท้ายที่สุดแล้ว ความรู้สึกจางๆ ที่เราตามไปในท้องน้อยนั้น มันค่อยๆสลายตัวตนช่างคิด ช่างสรุป ช่างตัดสินของเราไปทีละน้อยๆ ทุกครั้งที่เราหายใจเข้าไปในท้องน้อย เราก็ละลายหายเข้าไปในโลกแห่งความเปราะบางที่ตัวเราเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่ เราหายเข้าไปในท้องน้อย ใช่สิ เราเข้าไปอยู่ในนั้น ดินแดนแห่งความเป็นไปได้ ดินแดนก่อนกำเนิดที่ครั้งนึงเราก็เคยอยู่ในครรภ์ของแม่แบบนี้ อบอุ่น เปราะบาง สั่นไหว อยู่กับเนื้อกับตัว เสียงหัวใจ ดิบเดิม เส้นเลือดที่โยงใยจากหัวใจของแม่ สู่ร่างกายของเรา
++++++++++++++++++++++++++++++++
หากท่านได้ประโยชน์จากการอ่านบทความชิ้นนี้ และชื่นชมการสร้างสรรค์เนื้อหาดีๆ บนเว็บไซท์นี้
ท่านสามารถร่วมบริจาคสนับสนุนการดำเนินงานของ vajrasiddha.com ได้ที่
ธนาคารกสิกรไทย สาขาบางกระบือ ชื่อบัญชี “มูลนิธิวัชรปัญญา” เลขที่ 053-3-67904-8
