บทความโดย วรวีณ
คุณเคยรักใครสักคน แต่ต้องยับยั้งความรู้สึกไว้ไหม
คุณยังรักใครสักคน แต่ไม่อาจร่วมทางเดินกันได้ไหม
และคุณอาจจะเคยรักใครอีกหลายคน ที่ดูเหมือนว่าความรักนั้นได้จางหายไปแล้วไหม
แล้วความรักเหล่านี้ เราจะวางมันไว้ตรงไหนดี
ท่านติช นัท ฮันห์ เคยกล่าวไว้ว่า
“ความรักเป็นเหมือนอุบัติเหตุ”
ความรู้สึกตกหลุมรัก เป็นพลังที่อุบัติขึ้น
ราวกับการระเบิดขึ้นของดวงดาว
สนามพลังถูกสร้างขึ้นด้วยแรงดึงดูด
ก่อเกิดการเคลื่อนโคจร
ที่อาศัยการแลกเปลี่ยนจังหวะให้และรับ
ผ่านการหมุนเวียน
สนามพลังปรับรูปตามแรงกระทบ
และยังดำรงอยู่ได้ด้วยพลวัตที่สอดคล้อง
มิใช่เพียงจากสองดวงดาวในโคจร
แต่เป็นทั้งระบบที่เชื่อมโยงใยถึงกัน
เมื่อท่านยังหนุ่ม ท่านได้พบรักกับแม่ชี
เธอเปรียบเสมือนภาพสะท้อนความดีงาม
สิ่งที่ท่านให้คุณค่าปรากฏในรูปผ่านตัวเธอ
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นไม่อาจต้านทานไว้
จึงได้เพียงแต่เฝ้ามองดูความปรารถนา
ท่านบอกให้เธอเดินทางไกลห่าง
เพื่อเว้นระยะทางให้ก่อตัวขึ้น
ทั้งทางกายภาพและ(อาจจะ)ในหัวใจ
รัก ที่ปราศจากการเคียงข้าง?
วันแล้ววันเล่า
ความรักนั้นมิได้จางหาย
กลับกลายแปรเปลี่ยน
ข้ามพ้นตัวเธอคนหนึ่งคนนั้น
ขยายออกสู่สรรพสิ่งรอบข้าง
ก้าวผ่านความเป็นตัวบุคคล
ด้วยการตระหนักรู้ถึงการดำรงอยู่ในกันและกัน
สิ่งที่ท่านหลงรักในตัวเธอ
ดำรงอยู่ในทุกผู้คนและทุกสิ่งที่ท่านสัมพันธ์
อีกครา ที่คิดถึง
ท่านอาจมองดวงจันทร์
อีกหน ที่คิดถึง
อาจสัมผัสใบไม้
เมื่อใจสัมผัสอยู่กับทุกอย่างตรงหน้า
ในชั่วขณะนั้น
ท่านและเธอ
เขาและเรา
ล้วนอยู่ตรงนั้น
Through loving you
I learn to be intimate with life
Seeing all the manifestations
recognizing that it is you
I feel close to being together
even if we are space and time apart
Through loving you
I come closer to my being
Seeing all of you in me
and me in you
I feel the fullest of life
Through loving you
I transform my longing
for giving and receiving
I found myself
not falling in love
not being in love
I am love
