บทความโดย วรวีณ
ความรู้สึกของการตกหลุมรักใครสักคน
มันเริ่มจากตรงไหน
บางครั้งอาจเป็นแค่การมองตา
บางครั้งแค่เพียงหนึ่งบทสนทนา
และบางคราก็ต้องอาศัยการใช้เวลาร่วมกัน จนความรู้สึกนี้ค่อยๆ ก่อตัว
แล้วอะไรกันที่ทำให้เราตกหลุมรักคนคนนั้น…
การเติบโตของเรา
ที่ได้เดินทางมาพบการเติบโตของคนอีกคนหนึ่ง
และในช่วงเวลานั้นๆ
มันคงเหมาะเจาะพอดี
และแล้วความรู้สึกเปิดกว้างต่อมนุษย์อีกคนก็ขยายออก
ความรู้สึกที่ทำให้เรายืนอยู่บนขอบ
ทั้งใจเต้นแรง ทั้งหวั่นไหว ทั้งสับสน
เหมือนกับว่าเรากำลังลด “กำแพงตัวตน” ลง เพื่อให้ใครอีกคนได้เข้ามาสัมผัส
ณ ที่ตรงนั้น ความกลัวที่จะเผยความจริงแท้ก็คืบคลานเข้ามา
นี่แหละ ฉันที่เป็นฉัน
แล้วเธอจะรักฉันไหม
แต่ความกลัวนี้มันคือเสียงของใครกัน
และความรักนี้ ใครคือผู้รัก และผู้ถูกรัก
หากความรักเป็นสิ่งสวยงาม
เป็นการแสดงออกถึงความเปิดกว้างอย่างเเท้จริง
เหตุใดเรากลับกลัว
เหตุใดเรากลับปรารถนาจะปิดบัง
มีนิทานเซนเรื่องหนึ่งเล่าไว้ว่า
ณ สถานปฏิบัติเซนแห่งหนึ่ง
มีพระ 20 รูปและแม่ชี 1 รูป นามว่าเอชุน ร่วมกันปฏิบัติภาวนา
แม่ชีเอชุนมีรูปลักษณ์งดงาม
แม้ว่าเธอจะโกนศีรษะและแต่งกายอย่างเรียบง่าย
พระหลายรูปแอบตกหลุมรักเธอ
และมีพระรูปหนึ่งเขียนจดหมายรักให้เธอ
โดยขอให้เธอมาพบเขาเป็นการส่วนตัว
เอชุนไม่ได้ตอบจดหมายนั้น
วันถัดมา หลังจากที่อาจารย์เซนบรรยายธรรมให้แก่กลุ่มเสร็จลง
เอชุนยืนขึ้น และกล่าวต่อพระที่เขียนจดหมายให้เธอว่า
“หากคุณรักฉันอย่างเเท้จริง โปรดเข้ามาโอบกอดฉันตอนนี้”
